çoçukla çocuk olmak

Nedense bir çoçuk gördügümüzde saçmalamaya başlar, onun ses tonunu taklit etmeye çalışır, elimizi kolumuzu garip garip hareket ettiririz? Sonuç bellidir bize göre anlamsız bakışlar. Hemen hatırladınız değil mi yüzlerindeki o anlamsız bakışı. Bakışın anlamı şudur. Ne yapıyorsun sen? Amacın ne? Nesin? Çoğunlukla da ağlama ile biter bu seans tabii çoçuk biraz daha büyükse bizim bu anlamsız davranış şeklimize bizden uzak durmaya çalışarak, cevap verir genelde elini tuttuğu kişinin arkasına doğru bir kaçıştır bu. Kimse durumun farkında olmadığı için yabancıladı denir. Oysa bizim onları taklit etme çabamızdır onları bizden uzak tutan. Onlara yaşıtları gibi arkadaşca davransak onlarla sevinsek, üzülsek onlarla beraber yürüsek onları yönlendirmeden, onlar bize tükürdüğünde bizde ona tükürsek sonra beraber ağlasak arkadaşı gibi. Onların ilgi alanını keşfedebilsek. Bilsek ki onların tek depolarının elleri olduğunu ellerindekinden daha değerli olduğunu hissettirmeden onlardan birşey alamayacağımızı bilsek. Onlardan biri oluruz. Onlardan biri olmamız için çoçuk olmamız gerekir çoçuk gibi olmamız değil. Hiçbirşey bilmiyorsak, çoçukları arkadaşları ile oynarken seyredelim kendi aralarındaki fiziksel temaslara, bakışlara, çekişmelere, gülüşmelere bakalım. Gözünüzde canlandırırken bile tebessüm ettiğinizi buradan görür gibiyim. Şimdi çoçuklarla çoçuk olmayı deniyelim onlara arkadaşlarının verdiği tepkileri verelim. Gerekirse kavga edelim nasıl olsa beş saniye sonra unuturlar zaten unutulmasa en büyük düşmanımız annelerimiz olmazmıydı? Şimdi birdaha deniyelim bakalım onların dünyasına bu anahtarla girebilecekmiyiz?